Μπορείς ν’αγαπήσεις όταν η ψυχή σου δεν είναι βεβαρημένη κι αφήνεις χώρο μέσα σου...

Διαβατός...
Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Ο κόσμος μας είναι γεμάτος εμπόδια, αλλά τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία.

"Κανένας άνδρας δεν αξίζει" μου είπε.

Ήταν γύρω στα 40 με δύο μεγάλες σχέσεις στη ζωή της. Όνειρό της ήταν να δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια, σαν κι αυτές που χαζεύουμε στις διαφημίσεις. Ένα ζευγάρι μες την ευτυχία  το οποίο μαζί με τα παιδιά του, απολαμβάνουν το πλούσιο Κυριακάτικο πρωινό τους, αλείφοντας το αφράτο ψωμί.

Η επιθυμία της μέχρι τότε δεν είχε πραγματοποιηθεί. Περνούσε τις μέρες της με εργασιοθεραπεία και σπουδάζοντας ό,τι περισσότερο μπορούσε. Τη γνώρισα σε κάποιο μάθημα αγγλικής λογοτεχνίας. Όπως μου είχε εξομολογηθεί, από τότε που ο πρώην αγαπημένος της εξαφανίστηκε -λίγες μέρες πριν από το γάμο που είχε προγραμματιστεί στο "νησάκι" τους- τής είχε αλλάξει δραματικά ολόκληρος ο συναισθηματικός της κόσμος. Για την ακρίβεια. Είχε πάψει να νιώθει. Ήταν όμορφη κοπέλα, με έμφυτη γλυκύτητα και καλοσύνη. Είχε μάλιστα κάνει αρκετές γνωριμίες μετά το χωρισμό της. Της έφταιγαν όμως όλοι και όλα.

"Ο ένας είναι επιπόλαιος. Ο άλλος θέλει να με εκμεταλλευτεί... Ο άλλος τσιγκούνης στην τσέπη, άρα και στα συναισθήματα." ήταν κάποιες από τις σκέψεις της για τους"γαμπρούς της ευτυχίας" της.

Τότε ήμουν πολύ νεότερή της για να τη συμβουλέψω και το σημαντικότερο: χωρίς εμπειρία. Είχα όμως βγάλει τα συμπεράσματά μου για εκείνη κι έψαχνα την ευκαιρία να της μιλήσω...

Ώσπου μου τηλεφώνησε κλαίγοντας μια μέρα. Μου είπε ότι θα έπρεπε να ακυρώσει τη συνάντησή μας για το project που ετοιμάζαμε με θέμα την "αγάπη". "Τι έπαθες; Σε τρεις μέρες είναι το deadline. Δεν θα προλάβουμε!"της είπα φανερά αγχωμένη κι εκείνη μου απάντησε  με φωνή πνιγμένη στο λυγμό : "Να γράψω για την αγάπη εγώ που δεν μπορώ να αγαπήσω;"

Τελικά, μετά από πολύωρη συζήτηση την έπεισα να συναντηθούμε. Η γλυκιά μου φίλη είχε καταφέρει να βρει τι την βασάνιζε και την απέτρεπε από τον να κάνει μια φυσιολογική σχέση. Δεν μπορούσε να αγαπήσει  γιατί μέσα της δεν είχε αφήσει χώρο και η ψυχή της ήταν βεβαρημένη. Δεν πίστευε ότι άξιζε να αγαπηθεί γιατί οι μέχρι τότε σχέσεις της, τής είχαν τσαλακώσει την εμπιστοσύνη της στον εαυτό της. Δεν πίστευε ότι είχε αξία. Κι ας ήταν όμορφη, καλλιεργημένη με όμορφα συναισθήματα. Τα προσόντα της  ασυνείδητα τα"καταχώνιασε" σε ένα συρτάρι και πέταξε το κλειδί.

Είχε επιτρέψει στους χειριστικούς άνδρες της ζωής της, να την πείσουν πως ήταν εντελώς άχρηστη, ανόητη, περίεργη, υστερική. Είχε βιώσει συναισθηματική κακοποίηση που της είχε ισοπεδώσει την προσωπικότητά της.

"Αγάπησε τον εαυτό σου, η ζωή θα σ`αγαπήσει" ήταν ο τίτλος του βιβλίου της Caroline Bensaid, που στάθηκε αφορμή να "ξυπνήσει" από το λήθαργο που είχε επιλέξει να βρίσκεται για αρκετά χρόνια. Ήταν από τα βιβλία που είχαμε επιλέξει για την εργασία μας.

Η πληγωμένη μου φίλη, δεν άργησε να ερωτευτεί ξανά. Πίστεψε και πάλι στον εαυτό της κι έγινε εκείνο το "μαγικό", όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Ήρθε στη ζωή της μια συνάντηση καρμική που επηρέασε βαθιά κι εκείνη και τον αγαπημένο της.

"Γιατί, άραγε, έπρεπε να περάσει όλη αυτήν τη δοκιμασία που την ταλαιπώρησε;" ίσως σκεφτεί κανείς.

Ό,τι δοκιμασία περνάμε, για κάποιο λόγο συμβαίνει. Ίσως, για να ανακαλύψουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, ίσως για να εκτιμήσουμε τους σωστούς ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας. Ίσως, γιατί μέσα από τις όποιες δυσκολίες που συναντάμε, μπορεί να “αναγεννηθεί” ο εαυτός μας. Και να είναι λιγότερο ατελής και περισσότερο αδιατάρακτος και γαλήνιος.

"Ο κόσμος μας είναι γεμάτος εμπόδια, αλλά τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία.", λέει ένα ιαπωνικό γνωμικό.

Γιατί μπορεί να νιώθουμε απογοητευμένοι  και μόνοι, όμως αργά ή γρήγορα, έρχεται μια συνάντηση που μας κάνει να χαμογελάμε και όχι να μετανιώνουμε. Και τότε η ψυχή και η καρδιά μας θα είναι ήρεμες πια. Το ίδιο θα νιώθει κι αυτός ο άνθρωπος για εμάς.
Πηγή