Τι έβλεπαν οι Έλληνες στρατιώτες στις Μάχες του ’40; – Μία παράξενη ιστορία

Στο καφενείο του χωριού Άνω Πορόια, κάθε βράδυ συναντιόμασταν για φαγητό με τον Βασίλη και τον φίλο του Αλέξανδρο Ταγματάρχη πολεμικής διαθεσιμότητας [βαρειά σωματική βλάβη σε πολεμικές επιχειρήσεις] και του ζητούσαμε να μας διηγηθεί για τις μάχες όπου είχε λάβει μέρος, στα οχυρά Ιστίμπεη στο Μπέλες κατά την εισβολή των γερμανών:

Όταν χτύπησαν οι Γερμανοί το οχυρό Ιστίμπεη,εγώ υπηρετούσα σαν Λοχαγός πεζικού, μας σφυροκοπούσαν, με πυροβολικό,με άρματα μάχης και αεροπορία και είχαμε συνεχείς εφόδους στρατιωτών.

Εγώ τραυματίστηκα και γλίτωσα από θαύμα. Μας έσωσε η Παναγιά, την βλέπαμε ολοζώντανη μπροστά μας, μέσα στους καπνούς των οβίδων και κάναμε τον σταυρό μας. Φορούσε περικεφαλαία, με ασπίδα και δόρυ και μας προστάτευε. Αυτό το είδαμε μια δυο φορές και δεν πρόκειται να το ξεχάσω όσο ζω.

Όταν αργότερα και πάρα τα προβλήματα υγείας έφυγα στην Αίγυπτο, εντάχτηκα στην Ελληνική Ταξιαρχία που πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν,σε μια αποστολή αναγνώρισης δεχτήκαμε πυρά πυροβολικού και μια οβίδα έσκασε δίπλα μας. Θα μας είχε σκοτώσει όλους εάν δεν μας σκέπαζε η Παναγία με την ασπίδα της, άλλες τρεις οβίδες εξοστρακίστηκαν πάνω στην ασπίδα και έσκασαν μακρυά μας.

Αυτές τις εμπειρίες μου τις είχα διηγηθεί αργότερα σε ένα Ταγματάρχη Άγγλο,ο οποίος ήταν καθηγητές Αρχαιολόγος και ήξερε πολύ καλά τα Ελληνικά και την ιστορία μας, καθώς είχε λάβει μέρος και σε αρχαιολογικές ανασκαφές στις Μυκήνες.

Διέκοψε την αφήγηση μου και μου εξήγησε το όραμα που είδαμε στην μάχη των οχυρών Ιστίμπεη και στην Αίγυπτο:

Δεν ήταν η Παναγία, αλλά η Θεά Αθηνά Πρόμαχος των Αρχαίων Ελλήνων. Μου ανέφερε πως οι περιγραφές και τα οράματα στο πεδίον της μάχης ταιριάζουν απόλυτα με αυτά που αναφέρει η ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, όπου στις μάχες των προγόνων σου τότε δεν υπήρχε η Παναγία, εμφανίζονταν πάντα η Πρόμαχος Αθηνά με περικεφαλαία και ασπίδα και σου τονίζω ότι δεν είχε καμία σχέση η προστασία σας με την Παναγία, αλλά η Θεά Αθηνά να συμπολεμά μαζί τους.

Από το βιβλίο του Γεράσιμου Καλογεράκη:

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΔΙΟΣ