Τώρα κατάλαβα γιατί ήρθα μέσω μιας μήτρας γεμάτης με νερό

Ήρθα στον κόσμο της γέννησης μετά από ένα μεγάλο ταξίδι κάθαρσης. Πόσος καιρός πέρασε μέχρι που ανέλαβα ξανά την απόφαση να γεννηθώ δεν ξέρω, διότι εκεί πέρα δεν μετράμε. Ένιωσα το κάλεσμα από έναν πατέρα και μια μητέρα που μου υποσχέθηκαν μήτρα να ριζώσω και μια αγκαλιά να μεγαλώσω. Τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα ήρθαν στη πορεία.

Σε αυτή τη πορεία οι δύο αυτοί άνθρωποι λησμόνησαν την αρχική τους συμβολή και έγιναν σύμβολα. Και σαν σύμβολα ενδύθηκαν ρόλους και σημασίες που εγώ καλέστηκα να ενισχύσω με την πίστη μου.
Δεν ξέρω να σου πω ακριβώς πότε ξεκίνησε. Ποια ήταν η πρώτη διήγηση που έδωσα πίστη. Γιατί τους πίστευα, ω! – με τυφλά μάτια, ακολουθούσα επακριβώς ότι μου περιέγραφαν. Αλλά και τις δικές τους συμπεριφορές και αντιδράσεις κι αυτές τις αντέγραφα μηχανικά θα έλεγες, καθώς εκεί επάνω καθρεπτίζονταν το εκκολαπτόμενο Εγώ μου.
Δίχως να το αντιληφθούν μου διηγήθηκαν ακριβώς, ότι εγώ έπρεπε να ανακαλύψω. Μου διηγήθηκαν την θρησκεία, την ιστορία, την σεξουαλικότητα, το πολίτευμα, ακόμη και το χρώμα μου διηγήθηκαν. Και παράλληλα, σαν ένας καταπληκτικός υπολογιστής, αντέγραφα ασταμάτητα από τον δικό τους σκληρό δίσκο, στην δικιά μου κάρτα μνήμης, συμπεριφορές, αντιδράσεις, κινήσεις…
Όταν βγήκα να σε συναντήσω, είχα ήδη προγραμματιστεί, όπως κι εσύ εξ’ άλλου. Τώρα βλέπω και εισπράττω τον κόσμο βάση της περιγραφής. Σύμφωνα με αυτή θα φτιάξω σχέσεις, θα διαλέξω καριέρα, θα παντρευτώ και θα κάνω οικογένεια… Θα προσθέσω τώρα και την διήγηση του κόσμου για να με μάθει πώς να ντύνομαι, πώς να μιλώ, πώς να κρίνω και επικρίνω, πώς να φοβάμαι, πώς να κρύβομαι, πώς να Υπ-άρχω σου λέω!
Εδώ πέρα που υπάρχω τώρα, μετράμε… Κι έτσι ξέρω να σου πω ακριβώς πότε άρχισα να νιώθω πως… δεν υπάρχω. Το έχεις νιώσει ποτέ σου αυτό; Να υπάρχεις και ταυτόχρονα, να μην υπάρχεις; Συνέβηκε απλά, μια μέρα που «κάτι μέσα μου» αναρωτήθηκε, «απ’ όλ’ αυτά που πιστεύω … και υπερασπίζομαι… τι απ’ όλα είναι δικό μου»;… Εκείνη τη στιγμή ένιωσα αυτή την, υπαρκτή ανυπαρξία.
Κατάλαβα λοιπόν, πως η μόνη… καριέρα που χρειάζεται να προσπαθήσω να χτίσω, είναι στο γκρέμισμα…των τοίχων… και των υάλινων παραπετασμάτων… Σαν σε βιτρίνα έστεκα, ποζάροντας. Και πως η μόνη αληθινή εξειδίκευση όπου χρειάζεται να διαπρέψω, είναι στο να μάθω να ακούω το «κάτι μέσα μου». Και με προσοχή και ευλάβεια να το μετατρέπω σε δυνατή φωνή, σε πράξη, σε Ζωή!
Τώρα κατάλαβα και γιατί ήρθα μέσω μιας μήτρας γεμάτη με νερό. Έμεινα εκεί μέσα εννέα μήνες… εννέα μήνες μόνον με μια αναπνοή! Πήρα μια βαθειά ανάσα με την απόφαση να έρθω, κράτησα την αναπνοή μου εννέα ολόκληρους μήνες και άρχισα την εκπνοή από τα χείλη καθώς το κεφάλι μου πρόβαλλε πρώτο για να δει. Αυτό είναι η μήτρα. Εκπαίδευση για μακροβούτια. Μου έμαθε πώς να βουτάω βαθειά κρατώντας την αναπνοή μου για πολύ.
Ο καιρός που περνά εδώ, προσπάθησε να μου πάρει αυτή την ικανότητα. Προσπάθησε να μου στερήσει πρώτα τις βουτιές (σίγουρα για να μην παίζω, να μην παιχνιδίζω το δίχως άλλο), κι έπειτα την βαθειά αναπνοή. Δίχως βαθειά αναπνοή πως θα Υπάρχω κι εγώ βαθειά; Με πολύ αγάπη προς όλους αυτούς που συνέβαλλαν συνειδητά ή ασυνείδητα στο κτίσιμο του τοίχους, σας λέγω πως η εξημέρωση μου παύει σήμερα, τώρα, εδώ!…
Με πολύ αγάπη δηλώνω προς το τεράστιο πια Εγώ μου πως, εμείς οι «δύο» έχουμε πολλά να τακτοποιήσουμε… Με μεγάλη χαρά ψιθυρίζω και στη Γη πως, θα αλλάξω πρόσωπο για να αλλάξεις πρόσωπα κι εσύ! Οφείλω στο κομμάτι αυτό της Ψυχής μου που ακόμα αναπνέει την μνήμη της αιωνιότητας, να δώσω κάτι πολύ περισσότερο από ένα πεπρωμένο ήδη προκαθορισμένο και αυτοεκπληρούμενο.
Ψυχή μου, από το χέρι σε παίρνω ξανά για παιχνιδίσματα και μακροβούτια στης ‘Ύπαρξης τα νερά. Κι όσο πιο βαθειά τα νερά αυτά τόσο το καλύτερο. Για να μάθω και πάλι την μακρά ανάδυση να μην φοβάμαι, την μακρά άνοδο. Για να μάθω πως, εύκολη είναι η γέννα που πρώτα βγαίνει το κεφάλι προς το Φως.
Το να προσπαθήσει κανείς να περιγράψει την γέννα, τον «ερχομό» μας στο Γήινο Πεδίο, είναι αδύνατον διότι είναι κάτι το εντελώς βιωματικό.
Οι λέξεις εκεί πτωχαίνουν… Πώς κι εγώ λοιπόν, να σου περιγράψω την «αναγέννηση», την «εν Ζωή Ανάσταση»; … Θα χρειαστεί να το ζήσεις και να το περιγράψεις εσύ στον εαυτό σου! Να το κάνεις πια αυτό το ταξίδι της μακράς ανάδυσης… στα Υπαρξιακά σου Ύδατα… Θα σε βοηθήσω κι εγώ…

Της Άννας Χαλκιώτη – omorfizoi.gr