Κι όμως..., σε όλες τις ηλικίες υπάρχουν Ηλικιωμένοι

Επιμέλεια Διαβατινός...

Από την ώρα που θα πρωτοανασάνουμε έξω από την κοιλιά της μάνας μας, μέχρι την ώρα που θα  χαρίσουμε την ψυχή μας στο σύμπαν, μας ακολουθεί ο ένας και μοναδικός φίλος και εχθρός. 

Ο χρόνος! Σκέψου, πόσες φορές αναφέρεσαι σε αυτόν κάθε μέρα από τότε που θυμάσαι να υπάρχεις σε αυτόν τον πλανήτη. «Πόσο χρονών είσαι;», «Τι ώρα είναι;», «Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός», «Πως πέρασαν τα χρόνια», «Μη ρωτάς ποτέ μια γυναίκα πόσο χρονών είναι». Μπορώ να σκεφτώ δεκάδες ακόμα προτάσεις με πρωταγωνιστή αυτόν τον τύπο, με τη χειρότερη μου με διαφορά «Δε μου φτάνουν οι ώρες της μέρας».

Είμαι 28 χρονών, γράφω αυτές τις αράδες στις 12:45 το μεσημέρι, δίνω χρόνο να ξεπεράσω τον πρώην μου και δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν έμεινα για πάντα στα 22. Επίσης ναι, δε μου φτάνουν οι ώρες μέσα στη μέρα για να δουλέψω, να σπουδάσω και να μεθύσω όπως έκανα παλιά.  Θυμώνω με την πάρτη μου και όταν δε με αντέχω με δικαιολογώ. Σκέφτομαι, δεν μπορεί να το κάνω όλο λάθος εγώ, κάπου θα φταίει και κάποιος άλλος.

Ο καθηγητής μου και ένας γείτονας που έχουν περάσει τα 60 και μάλλον δεν τους φαίνεται απορούν με εμένα, και μου χαρίζουν τα πικρόχολα σχόλια τους με κάθε ευκαιρία. «Μα είναι δυνατόν να κουράζεστε σε αυτήν την ηλικία;», «Ε και να είχα τα νιάτα σας, τι θα έκανα!» και ΑΝΤΕ ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ!

Μην περιμένεις να βγάλουμε κανένα φοβερό πόρισμα εδώ που τα λέμε! Το ερώτημα «είμαστε όσο νιώθουμε», θα παραμείνει ρητορικό. Καμιά φορά θυμάμαι τη μαμά της γιαγιά μου, που πριν μας «χαιρετήσει» στα 98 μάζευε πατάτες από τον κήπο, έφτιαχνε πίτες, κοιμόταν ελάχιστα και δεν έλεγε ποτέ ότι είναι κουρασμένη. Η νεότητα ισχυριζόταν, δεν έχει να κάνει με την ηλικία, είναι τρόπος ζωής! Για μια στιγμή  είχα σκεφτεί οτι στην ηλικία της, θα χαζεύουμε στον υπολογιστή και θα αποχαυνωνόμαστε σε ακόμη λιγότερο χρόνο..

Θέλω να σου πως επίσης για να μη το ξεχάσω, ότι έχω και φίλους! Κάθε πρωί σφίγγουν γραβάτες στο λαιμό τους, τρέχουν στο μετρό, μιλάνε παράλληλα σε τρείς γραμμές τηλεφώνου. Μια φίλη μου που διάβαζε πολύ και έγινε γιατρός, κάνει 72 ώρες εφημερία και κοιμάται στις τουαλέτες του νοσοκομείου σκαστή! Άνθρωποι νέοι, που κάνουν τα πάντα και συμφέρουν! Μόνο που ξεχνάνε να ονειρεύονται τις περισσότερες φορές. Αφήνουν το χρόνο να ξεγλιστράει μέσα από τα δάχτυλα τους, χωρίς να έχουν κουράγιο να τον πιάσουν. Άνθρωποι νέοι, που μπορώ να τους φανταστώ απίστευτα γέρους, χωρίς να ξέρω αν στα αλήθεια φταίνε…

Ίσως κουράζουν τα 500 ευρώ και οι άπειρες ώρες δουλειάς, ίσως κουράζει το αβέβαιο μέλλον! Μπορεί να φταίει ότι στα 30 μένεις ακόμα με τους γονείς σου, μπορεί να φταίει ότι θες και δεν μπορείς να κάνεις το επόμενο βήμα. Και εκείνοι που μεγάλωσαν θα μου πεις, δεν ταλαιπωρήθηκαν; Δεν πολέμησαν; Δεν πείνασαν; Βρήκαν έναν τρόπο και ελευθερώθηκαν, ως εκεί που άντεχαν. Πόση ελευθερία όμως μπορούμε να αντέξουμε μέσα μας, σε μια κοινωνία που μας θέλει φανταχτερούς και δήθεν;

Το να τονίζουμε ή να οργανώνουμε τα νιάτα και τα γηρατειά, είναι το πρώτο λάθος! Όλοι οι προικισμένοι και οι πιο ξεχωριστοί άνθρωποι, είναι πότε γέροι και πότε νέοι, έτσι όπως είναι πότε χαρούμενοι και πότε λυπημένοι. Νέοι και γέροι, υπάρχουν μόνο μεταξύ των μέτριων ανθρώπων.

Πηγή του άρθρου είναι το  provocateur.gr