Το Παράξενο Περιδέραιο στον Γάμο του Κάδμου και της Αρμονίας...

Διαβατός...

Φίλες και φίλοι καλημέρα με μια εικόνα θεϊκής ομορφιάς, από την πένα του Ρομπέρτο Καλάσσο, από το βιβλίο του «Οι γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας»

ΑΠΟ ΒΑΣΩ ΔΕΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το ζευγάρι ήταν όρθιο πάνω σε άρμα που το έσερναν ένα λιοντάρι και ένας κάπρος. Ο Απόλλωνας δίπλα στο άρμα έπαιζε τη λύρα. Κανένας δε σάστισε βλέποντας ζεμένα εκείνα τα ασυνήθιστα ζώα.

Αρμονία δε σημαίνει μήπως το ζεύξιμο του αντίθετου με το άγριο; Μόλις σουρούπωσε άναψαν χιλιάδες πυρσούς.

Ο Δίας προχωρούσε στους δρόμους της Θήβας. Του άρεσε εκείνη η πόλη, του θύμιζε τον ουρανό. Ήταν σαν ένα πλάτωμα για χορό. Βρέθηκαν όλοι στο συμπόσιο καθισμένοι σε χρυσούς θρόνους. Ο Δίας και ο Κάδμος άγγιζαν το ίδιο τραπέζι, κάθονταν δίπλα – δίπλα, γέμιζαν διαδοχικά τις κούπες τους με κρασί. Ο Δίας κοίταζε τον Κάδμο με τα μάτια ενός φίλου που κράτησε μυστική την υπόσχεσή του.
Όταν ο Δράκος σπαρτάρησε στον ουρανό, κατάλαβαν πως έπρεπε να συνοδέψουν τη νύφη στο κρεβάτι της. Τότε οι Ολύμπιοι με τη σειρά τους παρουσίασαν τα δώρα τους. Το πιο μυστηριώδες και το πιο μεγάλο ήταν το δώρο του Δία. Χάρισε στον Κάδμο «καθετί το τέλειο». Ο Κάδμος έσκυψε το κεφάλι, ευγνώμων.
Η Αφροδίτη πλησίασε την κόρη της Αρμονία και της πέρασε στο λαιμό ένα μαγικό περιδέραιο. Ήταν το αξιοθαύμαστο έργο που είχε δημιουργήσει ο Ήφαιστος για να δοξάσει τη γέννηση του τοξευτή Έρωτα; Ή μήπως ήταν το περιδέραιο που είχε χαρίσει ο Δίας στην Ευρώπη, όταν την είχε αποθέσει κάτω από τον πλάτανο στην Κρήτη;
Η Αρμονία κοκκίνηισε μέχρι το λαιμό, ενώ το δέρμα της έτρεμε κάτω από το ψυχρό βάρος του περιδέραιου.
Ήταν ένα φίδι που το διαπερνούσαν τα άστρα, με δυο κεφάλια στις άκρες, που άνοιγαν διάπλατα τα στόματά τους το ένα απέναντι στο άλλο. Αλλά τα δυο φίδια δεν κατάφερναν να δαγκωθούν. Ανάμεσα στα δυο στόματα και χαραγμένοι από τα δόντια τους, πρόβαλλαν δυο χρυσοί αετοί με απλωμένα φτερά. Τοποθετημένοι επιτήδεια στο διπλό λαιμό του φιδιού, χρησίμευαν ως θηλύκι. Τα πετράδια ανέδιναν πόθο. Ήταν φίδι, αετός, άστρο, αλλά επίσης η θάλασσα, ενώ το φως των πετραδιών τρεμούλιαζε στον αέρα, όπως και στα κύματα.

Σ΄ εκείνο το περιδέραιο, κατά τύχη, κόσμος και στολίδια συνέπιπταν.

πηγή: The Mythologists