Το να καλλιεργείς την τροφή σου είναι σαν έχεις δικά σου «λεφτά»

Διαβατινός...


Αυτές τις «δύσκολες μέρες» για τη χώρα μας, κάποιοι από μας τις περάσαμε φτιάχνοντας νέα παρτέρια, ψάχνοντας για γερά καλάμια (για να στηρίξουμε τις ντοματιές μας), φτιάχνοντας τσάι από πολυκόμπι (ως φάρμακο για τις μυκητιάσεις των φυτών), οριοθετώντας παρτέρια βοτάνων, υπολογίζοντας τα μέτρα για τους ποτιστικούς σωλήνες και πόσα μπεκ χρειάζονται, βάζοντας νέους σωλήνες και μπεκ, φυτεύοντας-φυτεύοντας-φυτεύοντας, ταΐζοντας το κομπόστ, ψάχνοντας για παραπάνω κατιφέδες, ποτίζοντας…

Αυτές τις «δύσκολες μέρες» για τη χώρα μας κάποιοι τις περάσαμε ενασχολούμενοι με τη φροντίδα της γης και το θαυμασμό της ομορφιάς της. Παρατηρήσαμε τα μικρά φυτά να μεγαλώνουν, τα μεξικάνικα καλαμπόκια να βγάζουν ‘κούκλες’ με κόκκινη φούντα, σκαλίσαμε το βοτανόκηπο, μυρίσαμε τα βοτάνια που κλαδέψαμε προκειμένου να ‘αναπνεύσουν’, δοκιμάσαμε τη γεύση της στέβιας, παρατηρήσαμε το μοσχοσαλίγκαρο που ρίζωσε για τα καλά μέσα στα μπάζα του φράχτη και άρχισε να αναρριχάται, βάλαμε σπασμένα πλακάκια γύρω από τη μικροσκοπική μας λιμνούλα, «βοσκήσαμε» γλιστρίδα, βάλαμε κομπόστ στα φυτά που μας φαίνονταν υποσιτισμένα, καθίσαμε ώρες μετά το απογευματινό πότισμα και απολαύσαμε το φως που έπεφτε συζητώντας για την επικαιρότητα. Ολα αυτά μέσα στις χαοτικές επαγγελματικές και τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις, με τρελά οικονομικά άγχη κάποιοι από μας, ευγνώμονες που την τελευταία εβδομάδα οι συγκοινωνίες ήταν δωρεάν.

Όλοι ελπίζουμε πως «τα πράγματα» θα πάνε καλά, πως τα φυτά μας θα καρποφορήσουν και θα παραμείνουν υγιή, πως θα έχουμε χρήματα για να ταΐζουμε τη γεννήτρια προκειμένου να συνεχίζουμε να ποτίζουμε – στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τίποτα απολύτως. Μα τίποτα.

Επενδύουμε χρόνο, χρήμα, και μεράκι, επενδύουμε τη γη μας με αγάπη. Κάνουμε πειράματα, δοκιμάζουμε, και περιμένουμε. Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε σήμερα, ελπίζοντας, αλλά χωρίς καμία ουσιαστικά εγγύηση για το αύριο. Εξάλλου, η εμπειρία μας έχει δείξει ότι χίλια πράγματα μπορούν να πάνε στραβά – πράγματα που λόγω άγνοιας ή απειρίας δεν έχουμε προβλέψει, ή πράγματα παντελώς απρόβλεπτα!

Κάνουμε (εκ του ασφαλούς, θα πουν κάποιοι) ένα σοβαρό πείραμα αυτάρκειας. Το πείραμα προσφέρει πείρα, εμπειρία, και άρα γνώση. Πέρα από τις ντομάτες και τις μελιτζάνες (στις οποίες αναφέρεται η εικόνα), η ίδια η γνώση είναι ένα ‘νόμισμα’ και μια αξία από μόνη της. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το πιο σταθερό ‘σκληρό νόμισμα’ που διαθέτουμε μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει με τόσο τρελλούς και ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

(Σχόλιο κάτωθεν του άρθρου, που αξίζει να συμπεριλάβω): …και αντιστεκόμαστε στην οργανωμένη επίθεση του φόβου με την αισιοδοξία που δανειζόμαστε από την υγεία των φυτών μας και με την περηφάνια των υψίκορμων ηλίανθων. Και διεκδικούμε τη ζωή, όπως το επίμονο, αν και αθόρυβο, άπλωμα της πρασινάδας του φραουλότοπου, καθώς μετατρέπει την άγονη γη σε όαση νοστιμιάς.

Πηγή:
Αστικός Αγρός Χαλανδρίου